Apple's nieuwe M2 MacBook Air. Waarom ik mezelf haat omdat ik het wil

In de afgelopen jaren heeft Apple de kunst geperfectioneerd.

Nee, het is niet de kunst om je ziel naar de wolken te verheffen en je te dwingen met vreugde te juichen.

Het is de kunst om net genoeg te doen om je te verleiden.

Om de paar jaar upgrade ik mijn iPhone omdat, ja, die nieuwe blauwe kleur er mooi uitziet. Of, ah, nu is er (het perfect niet geweldige) 5G. 

En elk jaar vraag ik me af of Apple met een nieuwe komt MacBook Air dat zal, althans op een kleine manier, heerlijk zijn.

Ik gebruik de Air sinds er een Air was. Ik heb altijd geloofd in de ondraaglijke lichtheid van het bestaan. Hoe lichter de laptop, hoe beter mijn leven.

Ik weet dat je me een kopstoot zult geven over de prestaties, maar de Air was genoeg voor mij. Een relatie gebaseerd op uiterlijk - hé, ik ben maar een mens - maar ook op een laptop die kan doen wat ik nodig heb wanneer ik het nodig heb.

Maar jarenlang verwaarloosde Apple de Air. Het bedrijf leek te geloven dat laptops dat wel zouden doen soon achterhaald zijn, vervangen door de iPad die (geen) computer is.

Mijn onredelijke verlangens.

Vorig jaar zweefde de M1-chip echter de lucht in en opeens werd hij weer relevant. Toevallig werd ik gedwongen om de M1 Air te kopen, toen ik mijn vorige Intel Air liet vallen, waardoor deze niet kon sluiten.

De M1 Air had geen opvallende visuele aantrekkingskracht. Maar die chip verloste me ineens (grotendeels) van mijn oplaadkabel. Als ik bij eerdere Airs een batterijduur van twee uur had gehad, voelde ik me gelukkig. Nu is het een veelvoud daarvan.

Maar nog steeds. Ik kijk naar de nieuwe M2 Air en voel een onredelijk verlangen.

Ik weet dat het verkeerd is. Ik walg van mezelf dat ik in de verleiding kom. Maar het heeft een aantal deprimerend leuke accenten.

Behalve natuurlijk de inkeping, waarmee ik ben gaan leven op mijn iPhone, maar die ik nog steeds kwalijk zou nemen op een Air. Er is ook een veel mooiere weergave. En dit ding wordt zelfs geleverd met een oplaadkabel in bijpassende kleur. Zie je, Apple geeft er wel om.

Er is helaas meer.

Apple heeft woedend genoeg twee dingen opgelost die een aanzienlijk verschil zullen maken. Voor mij tenminste.

Ten eerste is er de lichaamsvorm. Ik heb dit nog nooit aan iemand bekend gemaakt - ik ben katholiek opgevoed, dus schaamte is altijd dichtbij - maar ik heb mezelf meer dan eens gesneden aan de uitzonderlijk scherpe randen van mijn Air.

Ik ben twaalf uur per dag of meer met dit ding bezig. Af en toe zijn mijn handen en armen onzorgvuldig geworden en heeft het sporen nagelaten.

Zien hoe het dunne uiteinde van de wig platter wordt, geniet daarom van een eigenaardige afleiding. Als het echt zo licht is als Apple beweert, kan dit kleine verwondingen voorkomen. (Om trots te zijn, begrijp je.)

Zal ik de middernachtolie verbranden?

En goed, ik ben ontroerd door de middernachtkleur. Ik weet dat ik dat niet zou moeten zijn, maar mijn Air is al zoveel jaren een soort grijs/zilverachtig, dus een nieuwe kleur heeft meer allure dan hij zou moeten hebben. (Heb ik al gezegd dat ik deze machine de hele tijd gebruik? Had ik al gezegd dat ik mezelf haat?)

Er is nog een ander aspect aan de M2 ​​Air dat zowel triest als glorieus is. Het is de terugkeer van MagSafe.

Ik heb geen idee wiens idee het was om het te verwijderen, maar ik vrees dat die persoon werd verwijderd uit een aantal fundamentele werkelijkheden. Het wonder van MagSafe ligt in zijn pure ontwerpgenie.

Dus mag ik u de huidige staat van mijn M1 MacBook Air-oplaadkabel voorstellen? Context: ik heb deze M1 Air afgelopen november gekocht.

De kabel is vreselijk gerafeld. Natuurlijk zul je me vertellen dat het mijn schuld is. Ik verwijs je alleen maar naar de oplaadkabel van mijn vorige Air, die na een maand onredelijk platgedrukt raakte.

Ik wil - moet - geloven dat de heropkomst van MagSafe op zijn minst wat rafelen zal voorkomen. Ook andere ongelukken.

Eindelijk mijn Honda Accord?

Dit is toch niet genoeg om de nieuwe Air te kopen? Of is het? Het zou kunnen, vooral omdat de M2-chip hem hopelijk nog sneller zal maken.

Dan pauzeer ik om te erkennen dat Apple $ 200 extra in rekening brengt voor de M2 ​​Air, dus dat is geen attractie. Aan de andere kant vertelde een verkoper van een Apple-winkel me, niet zo lang geleden, dat de oude Air gewoon een Honda Civic was. Zou dit nu mijn, oh, Honda Accord kunnen zijn?

Als het je primaire werkinstrument is, is de verleiding groot. Ik zou mijn huidige Air aan mijn vrouw kunnen doorgeven, om haar van haar pc-verslaving af te helpen. Ik zou deze Air zelfs kunnen verkopen - zodra ik een nieuwe oplaadkabel heb.

Er is nog een maand om erover na te denken. De M2 Air is pas in juli verkrijgbaar.

Ik vrees echter dat Apple net genoeg heeft gedaan. Nogmaals. En ik haat mezelf omdat ik daar bang voor ben.